Gemak, een beetje vreemd maar ......

Ik haal wel eens wat boodschappen bij ons in het dorp. Aangezien het een standaard dorp is heb je er twee supermarkten, natuurlijk geen natuurvoedingswinkel, wel een bakker en een vergeten dorpsstraat. Als het weer een beetje meezit ga ik te voet. Een half uurtje heen en een half uurtje terug. Aangezien de supermarkt bij mij in een oogwenk kan ben ik er een uurtje ongeveer mee bezig. Als ik de auto neem parkeer ik die op een rustig plekje en neem dan de benenwagen naar de winkel. Vijf minuutjes heen, vijf terug. Als ik de ene winkel alles kan krijgen maar de andere winkel een artikel heeft in de biologische variant loop ik voor dat ene artikel toch nog even naar de andere winkel. Vaker dan eens heb een stuk minder boodschappen dan de andere mensen in de rij en mag ik wel even voor. Meestal bedank ik daarvoor zeer vriendelijk en vraag me even later luid en duidelijk af van waar die tijdsdrang en prijs me zelf dan gelukkig met het tijdelijk ontstegen zijn aan de lemmingen en geniet van mijn eigen tijd en van de verbaasde gezichten. Heel gemakkelijk….

Blij-dom

Als ik tussen de buien door geniet van de gouden herfstzon en de stralen door de frambozenstruiken zie priemen maakt me dat blij. We zijn nu de struiken die dit jaar gedragen hebben weg aan het snoeien en de planten voor volgend jaar vast aan het zetten aan de draad. Als ik die nieuwe scheuten zie zou het voor mij, ondanks dat we nog maar een week geleden gestopt zijn met plukken morgen al weer voorjaar mogen zijn omdat ik nieuwsgierig ben hoe ze uit zullen lopen. Dat vooruitzicht maakt me blij. Verder constateer ik dat de bodem elk jaar weer beter wordt naarmate we langer biologisch telen. De wormen komen in steeds grotere getale voor en de grond ruikt steeds beter, dat wil zeggen hij ruikt naar bosgrond en niet zurig. Daar zouden ze van mij nog eens aftershave van mogen maken. Daar wordt ik dus ook blij van. Ook van mensen die oprecht aan ons laten weten dat ze het waarderen wat we doen en die ons steunen in onze pogingen om de bakens wat te verzetten in voedsel productie land, daarvan wordt ik ook heel blij.
Zo beschouwd, loop ik de hele dag met een grijns op mijn gezicht of een zonnetje van binnen en verkeer in een staat van blij-dom. Deze staat van blij -dom verstaat zich slecht met financiële rijkdom. Daarom noem ik het blij-dom want als ik slim zou zijn had ik heel wat jaartjes terug tijdens een cursus filosofie en management de belangrijke tip van een ervaringsdeskundige in het verkopen van kennis opgevolgd. Het kwam erop op neer dat ik vooral een hoog tarief per uur moest vragen want naarmate dat hoger was zou ook de waarheidswaarde van het gene ik de klant zou vertellen evenredig hoger gewaardeerd worden. Alle andere collega’s vonden dit vanzelfsprekend. Ik ben gestopt met die cursus want waar blijft de intelligentie en het lef van een filosoof als hij of zij zich schaart achter het idee, dat dat waar is, waar het grootste geldbedrag tegenover staat.
Nu ben ik dus lekker bezig in mijn rijk van blij-dom waar iedereen van mee mag genieten en ik voel dat het klopt en waar het klopt. Het klopt namelijk in mijn hart.

Zoet Zuur

Vannacht de eerste vorst aan de grond gehad. De bladeren van de nieuwe frambozen scheuten gaan slap hangen en verkleuren de komende tijd steeds meer van groen naar geel. De stengel wordt langzaam aan lichter van kleur tot hij verhout en dan mooi licht bruin beige is rond november december.
Tegen die tijd zijn de bladeren er ook af gevallen en staan de stengels kaal de winterlucht in te kijken wachtend op de zon en eerste warmere dagen van 2011. Deze scheuten werden in een oude Keltische taal raspen genoemd. Vandaar stamt ook het voorvoegsel met berries en komen we uit bij de rasp-berry.
Een aantal jaren terug produceerden wij nog planten voor de Spaanse frambozen telers en stond er vanaf half november tot de kerst altijd een hoop werk voor de deur. Rond deze tijd was het zaak tot 200.000 planten uit de grond te halen. We begonnen als het licht werd de planten los te rijden. Dan werden ze op lengte gesorteerd en op pallets gelegd. Vervolgens werden ze naar onze loods gereden waar ze ‘s avonds verder gesorteerd werden tot een uur of tien. Zo bleven we een week of zes, zeven dagen per week aan de gang. Ze werden gebundeld in bossen van 25 stuks en in pallets verpakt van tussen de twee tot drie duizend planten. Op regelmatige tijden werden ze dan ingeladen in grote Spaanse koelwagens. In Spanje aangekomen werden ze meteen geplant om ongeveer 12 weken later de eerste frambozen te geven. Vervolgens komen deze frambozen, samen met de eerste aardbeien in maart tot en met mei in Noord Europese supermarkten terecht.
De planten die niet genoeg lengte hadden voor voldoende productie, kleiner dan 80 cm werden afgekort tot ongeveer 20cm. In kisten verpakt en op min 2 in de koelcel gezet. Vanaf maart werden de velden weer plant klaar gemaakt en diende deze planten als basismateriaal voor de volgende ronde. Voor dat deze planten nieuwe scheuten gingen vormen stonden er hectares vol met wat voor menig voorbijganger leek op stokjes in de grond. Deze mensen maakten wij dan ook met een brede glimlach wijs dat we zoethout teelden.
Vaker dan eens fantaseerde ik, moe van het harde fysieke werk onder tijdsdruk, om in te stappen in een koelwagen naar Spanje. Het werk in kou en regen achter me te laten en in de eerste Spaanse zon te genieten van de groei , het eerste groen op de frambozen planten en een tijdje later van het eerste frambozenzoet wat mij altijd en nu nog het zuur van het harde werk doet vergeten.

De volgende stap

Als een kind begint met lopen gaat dat, zoals men zegt gepaard met vallen en opstaan en de verwondering over de gang van zaken in deze wereld. Nieuwsgierigheid en af en toe een bemoedigend klopje op de schouder helpt ze over de pijn van het vallen heen.

Met dezelfde verwondering, simpele en gelukkig nog open blik, niet gefrustreerd  door de pijn van het vallen. De handjes om te helpen in de buurt en een blijk van waardering voor het spel wat het kind speelt, zo hebben Henny en ik Raspberry-Maxx en onze visie door de afgelopen jaren handen en voeten gegeven.

Ons simpel en onbevangen uitgangspunt was en is deze bijzondere vrucht op een nieuwe  manier, een manier die ze verdiend onder de aandacht brengen van de frambozeneter.  Lekker, open,  leuk en niet  verwrongen  of gehinderd door angst om het fressen.  Vertrouwend op de moraal een band opbouwen met de mensen die om verschillende reden waarderen wat wij doen en wat we maken. Op weg naar een andere manier  van met elkaar, met onze omgeving en met voedsel om te gaan.

Via deze blog komen wij bij ons uitgangspunt  en maken we de cirkel rond.  We komen weer bij onze basis uit en we willen jullie vragen ons een handje te helpen verder te gaan met onze wandeling.  En samen uit te dragen waar we heen willen met ons eten, met elkaar en met deze aarde.

Bij deze willen we bij jullie het initiatief wat bij ons via onze zuiderburen terecht is gekomen introduceren. Voor de liefhebber weer een anglisisme erbij: CSA of te wel Consumer Supported Agriculture.

Dit komt er in het kort op neer dat iedereen die ons een warm hart toe draagt en ook in de nabije toekomst wil blijven genieten van onze frambozen en wellicht van onze capriolen voor een bescheiden bedrag  “helper” wordt in de Raspberry-Maxx Club in ruil voor dividend in natura.

Al de helpers krijgen bijv.  een bewijs van goed frambozengedrag, we organiseren dagen op onze kwekerij voor bijv. zelfpluk,  snoeicursus en frambozenontbijt om elkaar te ontmoeten en creativiteit uit te wisselen tussen de frambozenstruiken.

Wij willen heel graag weten hoe jullie hierover denken en bedenk daarbij ook dat we een voortrekkers rol kunnen vervullen en een voorbeeld zijn voor anderen. Laten we zelf de verandering zijn en vormgeven die we graag willen zien!

We horen graag jullie mening

Carlo Peters