Ongeveer 15 jaar geleden ben ik voor mijn schoonbroer gaan werken op wat nu ons bedrijf is. Ik was net twee weken bezig en we waren bezig met nieuwe frambozen aanplant en hadden dus wel iets anders te doen op 30 april dan in de collectieve psychose van een stockholm syndroom rond te wentelen. Op mijn brommertje onderweg naar het veld kreeg ik geen voorrang en werd aangereden door een leeghoofd.
Een gecompliceerde breuk van schouder en bovenarm was het resultaat.
De botte dokter in het ziekenhuis opperde een vooral voor hem ego strelende, technisch gecompliceerde operatie als behandeling.
Aangezien ik niet gevoelig ben voor de tovenarij van autoriteit, titels, diploma's of dubbele voor dan wel achternamen en ik bij het ongeluk niet op mijn hoofd terecht was gekomen ging ik op zoek naar een second opinion. De behandeling die daar werd voorgesteld week sterk af van de eerste en had mijn voorkeur omdat het een logische biologische was.
Vanaf mijn mededeling dat de second opinion mijn voorkeur had leek het wel of ik in plaats van een botbreuk een hoogst besmettelijke ziekte had opgelopen. De angst daarvoor werd gedeeld van de bedzuster tot de behandelend arts. De ene schijtend voor ik weet niet wat, de ander aangetast in zijn welhaast koninklijk arrogantie niet bereid om mijn arm naar mijn keuze te behandelen. Gesterkt door deze reacties heb ik de andere behandeling doorgezet naar volle tevredenheid van mijn gezond verstand en mijn arm.
Alleen op 30 april voel ik ieder jaar nog een licht zeurende pijn maar dat vind ik niet erg omdat ik daardoor weer herinnert wordt aan de heerlijke werkelijkheid: koningin, keizer admiraal hopla kunnen ze …..allemaal.
Groet en niet te bang.
Carlo
Frambozenweekend 2010
Zondagmorgen 11 juli met z'n allen aan het frambozenontbijt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten